Trzecia katecheza mistagogiczna (14.05.2020)
Dnia 14.05.2020 po Mszy Świętej o godz. 18:00 i adoracji o godz. 19:00, odbyła się pierwsza, po przerwie spowodowanej narodową kwarantanną, konferencja formacyjna (z maseczkami i obowiązującą odległością od siebie). Taka forma czwartkowych spotkań WJD potrwa aż do całkowitego odwołania restrykcji związanych ze zgromadzeniami religijnymi.
Nasz opiekun duchowy ksiądz Tomasz wygłosił kolejną katechezę mistagogiczną. Tym razem poświęcił ją omówieniu tej części liturgii mszalnej, którą jest przygotowanie darów ofiarnych.
Na naszym ostatnim (przed epidemią) spotkaniu (12.03.2020) mówiliśmy o Liturgii Słowa, więc kolejnym etapem jest właśnie przygotowanie darów ofiarnych. Jak mówił Święty Justyn: „w Eucharystii mogą uczestniczyć jedynie ci, którzy wierzą w to czego nauczamy, żyją tak jak są nauczami i są ochrzczeni”. Dlatego katechumeni opuszczali zgromadzenie liturgiczne, gdyż nie mogli przystąpić do stołu Pańskiego.
Nazwa tej części mszy to przygotowanie a nie jak dawniej ofiarowanie została zmieniona w posoborowej liturgii, ponieważ cała Msza jest ofiarowaniem.
Procesja i towarzyszący jej śpiew jest wyrazem radosnego ofiarowania Bogu „siebie i z siebie”. Święty Paweł (2 Kor 9,7) mówi: „kto skąpo sieje, ten skąpo zbiera”. Radosnego dawcę miłuje Bóg, nie dajemy bo nam zbywa, ale bo czujemy odpowiedzialność za siebie nawzajem. Procesji towarzyszy śpiew, który jest znakiem rodności i elementem wspólnototwórczym .
W czasie śpiewu kapłan wypowiada błogosławieństwo chleba i wina. Chleb stanie się Ciałem Chrystusa, ale oznacza też nasze nasze życie, które z Bożą pomocą może być zachowane na życie wieczne. To zaproszenie Pana w naszą codzienność.
Wino stanie się krwią Chrystusa, ale oznacza też akceptację naszej śmierci, będącą poddaniem się woli Ojca.
Skłon kapłana i modlitwa pokutna to prośba o przebaczenie grzechów uświadamiająca, że nie jesteśmy godni, a jednak możemy zbliżyć się do Pana, bo „zasłona opadła”.
Obmycie rąk kiedyś ze względów praktycznych po odebraniu darów teraz ma znaczenie symboliczne dopełniające skłon i modlitwę pokutną. Kapłan czyni to w imieniu własnym („obmyj mnie … oczyść”) i innych zebranych („przyjmij nas”)
Okadzenie jest symbolem obecności Boga.
Modlitwa nad darami kończąca te część liturgii mszalnej poprzedzona jest zachętę celebransa do wspólnej modlitwy („Módlcie się, aby moją i waszą”). Gdy ksiądz odprawia Mszę sam mówi („Módlmy się, aby Bóg przyjął ofiarę kościoła”). Modlitwa jest konkluzją, aby Bóg przyjął ofiarę i zesłał łaski z nią związane.
Na kolejnej konferencji formacyjnej Wspólnoty Jednego Ducha nasz opiekun duchowy omówi Prefację. Po skończonej konferencji udaliśmy się do swoich domów, by móc podzielić się z bliskimi tematyka ofiarowania.
Poniżej zamieszczamy pełną wersję dźwiękową omówionej powyżej katechezy.
