Czwartek 27 maja
JEZUSA CHRYSTUSA, NAJWYŻ SZEGO I WIECZNEGO KAPŁANA
2. Kapłańska dusza wszystkich chrześcijan. Godność kapłaństwa.
„Pragnieniem Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana
było, aby Jego jedyne i niepodzielne kapłaństwo stało się udziałem
całego Kościoła, który stanowi Lud nowego Przymierza”. W
odkupieńczej misji Chrystusa Kapłana uczestniczy cały Kościół „i
zaleca się wszystkim członkom Ludu Bożego, ażeby przez sakramenty
wtajemniczenia stali się uczestnikami kapłaństwa Chrystusowego w celu
ofiarowania Bogu duchowej ofiary i dawania ludziom świadectwa o
Jezusie Chrystusie”. Wszyscy wierni uczestniczą w tym
kapłaństwie Chrystusa, jakkolwiek w sposób zasadniczo odmienny od
kapłanów. Dzięki duszy prawdziwie kapłańskiej uświęcają świat przez
swoje doczesne działania, wykonywane w sposób po ludzku doskonały i
we wszystkim dążą do chwały Bożej: matka troszcząca się o ognisko
domowe, żołnierz dający przykład miłości do ojczyzny przez cnoty
wojskowe, przedsiębiorca starający się o rozwój swojego zakładu i
praktykujący sprawiedliwość społeczną i wszyscy ludzie wynagradzający
za grzechy popełniane codziennie na świecie i ofiarujący podczas Mszy
św. swoje życie i swoje prace.
Kapłani – biskupi i prezbiterzy – zostali wyraźnie „wydzieleni
w jakiś sposób z Ludu Bożego, jednak nie w celu odłączenia ich od
niego lub od jakiegokolwiek człowieka, lecz by całkowicie poświęcili
się dziełu, do którego powołuje ich Pan. Nie mogliby być sługami
Chrystusa, gdyby niebyli świadkami i szafarzami innego życia niż
ziemskie; lecz nie potrafiliby też służyć ludziom, gdyby pozostali
obcymi w stosunku do ich życia i warunków”. Kapłan został wzięty
z ludu i obdarzony godnością, która wprawia w zachwyt samych aniołów,
lecz zostaje ludziom na nowo przywrócony, aby im służyć zwłaszcza w
sprawach dotyczących Boga, co jest jego szczególną i jedyną misją w
dziele zbawienia. Kapłan w wielu okolicznościach zastępuje na ziemi
Chrystusa: posiada władzę odpuszczania grzechów, naucza drogi do
nieba, a nade wszystko użycza swego głosu i swoich rąk Chrystusowi w
doniosłym momencie Mszy św.: w Ofierze Ołtarza dokonuje konsekracji,
w osobie Chrystusa. Żadna godność nie dorównuje godności kapłańskiej.
„Jedynie boskie macierzyństwo Maryi przewyższa tę
Boską.tajemnicę”.
Kapłaństwo jest olbrzymim darem Jezusa Chrystusa dla Kościoła.
„Podczas gdy kapłaństwo wspólne wiernych urzeczywistnia się
przez rozwój łaski chrztu, przez życie wiarą, nadzieją i miłością,
przez życie według Ducha, to kapłaństwo urzędowe służy kapłaństwu
wspólnemu. Przyczynia się ono do rozwoju łaski chrztu wszystkich
chrześcijan. Jest om jednym ze środków, przez które Chrystus
nieustannie buduje i prowadzi swój Kościół”. Kapłan jest
„codzienny i bezpośrednim narzędziem zbawczej łaski, którą
zdobył nam Chrystus. Jeśli rzeczywiście się to zrozumiało, jeśli
przemyślało się w aktywnej ciszy modlitwy, jak można uważać
kapłaństwo za rezygnację? Jest ono zyskiem, którego nie można
obliczyć. Nasza Święta Matka, Maryja, najświętsza ze stworzeń –
większy niż Ona tylko Bóg – raz jeden przyniosła na świat Jezusa;
kapłani przynoszą Go na naszą ziemię do naszych ciał. Do naszych dusz
każdego dnia przychodzi Chrystus, aby pożywić nas, aby być już teraz
zaczątkiem przyszłego życia”.
Dzisiaj powinniśmy podziękować Jezusowi za ten wielki dar. Dzięki,
Panie, za powołania kapłańskie, które codziennie kierujesz do ludzi!
Uczyńmy postanowienie, że będziemy traktować kapłanów z coraz większą
miłością, szacunkiem, widząc w nich Chrystusa, który przechodzi,
przynosząc nam najcenniejsze dary, jakich człowiek może pragnąć:
przynosi nam życie wieczne.